|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jrr Tolkien – Powrót Króla (1/2) www.bookswarez.prv.pl Synopsis Oto trzeci tom „Władcy Pier ś cieni”. W tomie pierwszym, zatytułowanym „Wyprawa”, opowiedzieli ś my, jak Gandalf Szary odkrył, ż e Pier ś cie ń , który znalazł si ę w posiadaniu hobbita Froda Bagginsa, jest ni mniej, ni wi ę cej tylko Jedynym Pier ś cieniem, rz ą dz ą cym wszystkimi Pier ś cieniami Władzy. Opisali ś my te ż , jak Frodo i jego towarzysze z cichego ojczystego Shire’u musieli ucieka ć przed groz ą Czarnych Je ź d ź ców Mordoru i jak w ko ń cu z pomoc ą Aragorna, Stra ż nika z Eriadoru, dotarli mimo straszliwych niebezpiecze ń stw do domu Elronda w Rivendell. Tam odbyła si ę Wielka Narada i uchwalono podj ąć prób ę zniszczenia złowrogiego klejnotu, a Frodo został wybrany na powiernika Pier ś cienia. Potem wyznaczono uczestników wyprawy, którzy mieli pomóc Frodowi w trudnym zadaniu; musiał bowiem przedosta ć si ę do Mordoru, kraju Nieprzyjaciela, i na Gór ę Ognia, jedyne w ś wiecie miejsca, gdzie Pier ś cie ń mógł by ć unicestwiony. Do Dru ż yny nale ż ał Aragorn, a tak ż e Boromir, syn Władcy Gondoru, przedstawiciel Du ż ych Ludzi; Legolas, syn króla elfów z Mrocznej Puszczy – reprezentant elfów; Gimli, syn Gloina spod Samotnej Góry – krasnolud; Frodo wraz ze swym sług ą Samem i dwaj jego młodzi krewniacy, Meriadok i Peregrin – czterej hobbici; wreszcie czarodziej Gandalf Szary. Dru ż yna przemykaj ą c si ę chyłkiem zaw ę drowała z Rivendell daleko na północ, a gdy nie udało si ę w ś ród zawiei ś nie ż nej przeby ć górskiej przeł ę czy Karadhrasu, Gandalf poprowadził towarzyszy do ukrytej bramy olbrzymich Lochów Morii, by spróbowa ć drogi pod górami. Niestety w walce ze złowrogim potworem podziemnego ś wiata Gandalf wpadł w czarn ą przepa ść . Z kolei na czele wyprawy stan ą ł Aragorn, który ju ż ujawnił si ę jako spadkobierca staro ż ytnych królów Zachodu; Aragorn wywiódł Dru ż yn ę przez wschodnie wrota Morii i Krain ę Elfów, Lorien, nad Wielk ą Rzek ę Anduin ę . Z jej nurtem spłyn ę li a ż nad wodogrzmoty Rauros. Wszyscy uczestnicy wyprawy wówczas ju ż wiedzieli, ż e s ą ś ledzeni przez szpiegów i ż e Gollum, szkaradny stwór, który ongi był wła ś cicielem Pier ś cienia, idzie trop w trop za nimi. Wybiła godzina decyzji: czy skr ę ci ć na wschód do Mordoru, czy te ż wraz z Boromirem pospieszy ć do Minas Tirith, stolicy Gondoru, by dopomóc ludziom w nadci ą gaj ą cej wojnie, czy te ż rozdzieli ć si ę na dwie grupy. Gdy stało si ę jasne, ż e powiernik Pier ś cienia za nic nie zrezygnuje z dalszej beznadziejnej w ę drówki di nieprzyjacielskiego kraju, Boromir spróbował mu wydrze ć Pier ś cie ń przemoc ą . Pierwsza cz ęść ko ń czy si ę upadkiem Boromira op ę tanego złym czarem, ucieczk ą i znikni ę ciem Froda oraz jego wiernego giermka Sama, rozproszeniem pozostałych członków Dru ż yny zaatakowanych przez orków z plemion słu żą cych b ą d ź samemu Czarnemu Władcy Mordoru, b ą d ź te ż zdrajcy Sarumanowi z Isengardu. Zdawało si ę , ż e sprawa Pier ś cienia jest raz na zawsze przegrana. W drugim tomie – „Dwie Wie ż e” – zło ż onym z dwóch ksi ą g, trzeciej i czwartej, dowiadujemy si ę o dalszych losach rozbitej Dru ż yny. Ksi ę ga trzecia opowiada o skrusze i ś mierci Boromira, którego ciało przyjaciele zło ż yli w łodzi i oddali w opiek ę rzece; o niewoli Meriadoka i Peregrina, których okrutni orkowie p ę dzili przez stepy Rohanu w stron ę Isengardu, podczas gdy przyjaciele – Aragorn, Legolas i Gimli – starali si ę odnale źć i ocali ć porwanych hobbitów. W tym momencie pojawiaj ą si ę je ź d ź cy Rohanu. Oddział konny pod wodz ą Eomera otacza orków i rozbija ich w puch na pograniczu puszczy Fangorn; hobbici uciekaj ą do lasu i tam spotykaj ą enta Drzewca, tajemniczego władc ę Fangornu. U jego boku s ą ś wiadkami wzburzenia le ś nego ludu i marszu entów na Isengard. Tymczasem Aragorn z dwoma towarzyszami spotyka Eomera powracaj ą cego po bitwie. Eomer u ż ycza w ę drowcom koni, aby mogli pr ę dzej dotrze ć do lasu. Pró ż no szukaj ą tam zaginionych hobbitów, lecz niespodzianie zjawia si ę Gandalf, który wyrwał si ę z krainy ś mierci i jest teraz Białym Je ź d ź cem, chocia ż ukrytym jeszcze pod szarym płaszczem. Razem udaj ą si ę na dwór króla Rohanu, Theodena. Gandalf uzdrawia s ę dziwego króla i wyzwala go od złego doradcy, Smoczego J ę zyka, który okazuje si ę tajnym sprzymierze ń cem Sarumana. Z królem i jego wojskiem ruszaj ą na wojn ę przeciw pot ę dze Isengardu i bior ą udział w rozpaczliwej, lecz ostatecznie zwyci ę skiej bitwie o Rogaty Gród. Potem Gandalf wiedzie ich do Isengardu, gdzie zastaj ą warowni ę w gruzach, zburzon ą przez entów, a Sarumana i Smoczego J ę zyka obl ęż onych w niezdobytej Wie ż y Orthank. Podczas rokowa ń u stóp wie ż y Saruman nie skruszony stawia opór, Gandalf wyklucza go wi ę c z Białej Rady czarodziejów i łamie jego ró ż d ż k ę , po czym zostawia go pod stra żą entów. Smoczy J ę zyk ciska z okna wie ż y kamie ń , chc ą c ugodzi ć Gandalfa, lecz pocisk chybia celu; Peregrin podnosi tajemnicz ą kul ę , która jest, jak si ę okazuje, jednym z trzech palantirów Numenoru – kryształów jasnowidzenia. Pó ź niej tej samej nocy Peregrin ulegaj ą c czarodziejskiej sile kryształu wykrada go, a kiedy si ę w niego wpatruje, mimo woli nawi ą zuje ł ą czno ść z Sauronem. Ksi ę ga trzecia ko ń czy si ę w chwili przelotu nad stepami Rohanu Nazgula, skrzydlatego Upiora Pier ś cienia zwiastuj ą cego blisk ą ju ż groz ę wojny. Gandalf oddaje palantir Aragornowi, a Peregrina bierze na swoje siodło jad ą c do Minas Tirith. Ksi ę ga czwarta zawiera histori ę Froda i Sama, zabł ą kanych w ś ród nagich skał Emyn Muil. Dwaj hobbici przedostaj ą si ę wreszcie przez góry, lecz dogania ich Smeagol – Gollum. Frodo obłaskawia Golluma i niemal zwyci ęż a jego zło ś liwo ść , tak ż e stwór staje si ę przewodnikiem w ę drowców przez Martwe Bagna i spustoszony kraj w drodze do Morannonu, Czarnych Wrót Mordoru na północy. Nie sposób jednak przez t ę bram ę przej ść , Frodo wi ę c za rad ą Golluma postanawia spróbowa ć tajemnej ś cie ż ki, znanej rzekomo przewodnikowi, a pn ą cej si ę za zachodni mur Mordoru nieco dalej na południe w ś ród Gór Cienia. W drodze natykaj ą si ę na zwiadowców armii Gondoru, którymi dowodzi Faramir, brat Boromira. Faramir zgaduje cel wyprawy, lecz opiera si ę pokusie, której uległ Boromir, i pomaga hobbitom, gdy chc ą pospieszy ć ku przeł ę czy Kirith Ungol, strze ż onej przez ukryt ą w lochu potworn ą paj ę czyc ę . Faramir jednak ostrzega Froda, ż e na tej ś cie ż ce, o której Gollum nie powiedział im wszystkiego, co sam wie, grozi ś miertelne niebezpiecze ń stwo. U rozstajnych dróg przed wst ą pieniem na ś cie ż k ę do złowrogiego grodu Minas Morgul ogarniaj ą hobbitów wielkie ciemno ś ci płyn ą ce z Mordoru i zalegaj ą ce cał ą okolic ę . Pod osłon ą ciemno ś ci Sauron wysyła z warowni pierwsze swoje pułki, z królem Upiorów na czele. Wojna o Pier ś cie ń ju ż si ę zacz ę ła. Gollum prowadzi Froda i Sama na tajemn ą ś cie ż k ę omijaj ą c ą Minas Morgul i noc ą podchodz ą wreszcie pod Kirith Ungol. Gollum znów dostaje si ę we władz ę złych sił i próbuje zaprzeda ć hobbitów potwornej stra ż niczce przeł ę czy, Szelobie. Zdradzieckie zamiary udaremnia bohaterski Sam, odpieraj ą c napa ść Golluma i rani ą c Szelob ę . Czwarta ksi ę ga ko ń czy si ę w chwili, gdy Sam musi dokona ć trudnego wyboru. Frodo, zatruty jadem Szeloby, le ż y jak gdyby martwy. Trzeba wi ę c albo pogrzeba ć spraw ę Pier ś cienia, albo Sam opu ś ciwszy swego pana we ź mie na siebie jego misj ę . Sam decyduje si ę przej ąć Pier ś cie ń i bez nadziei, bez pomocy znik ą d, donie ść go do Szczelin Zagłady. W ostatnim jednak momencie, gdy Sam ju ż schodzi z przeł ę czy do Mordoru, spod wie ż y wie ń cz ą cej Kirith Ungol nadci ą ga patrol orków. Niewidzialny dzi ę ki czarom Pier ś cienia, sam podsłuchuje rozmow ę ż ołdaków i dowiaduje si ę , ż e Frodo, wbrew jego przypuszczeniom ż yje, jest tylko u ś piony trucizn ą . Sam nie mo ż e dogoni ć orków, unosz ą cych ciało Froda przez tunel do podziemnego wej ś cia fortecy. Pada zemdlony przed zatrza ś ni ę t ą ż elazn ą bram ą . Trzeci i ostatni tom trylogii opowie o rozgrywce strategicznej mi ę dzy Gandalfem a Sauronem, zako ń czonej rozp ę dzeniem Ciemno ś ci, zwyci ęż onych raz na zawsze. Wró ć my wi ę c do wa żą cych si ę losów bitwy na zachodzie. Ksi ę ga pi ą ta Rozdział 1 Minas Tirith ippin wyjrzał spod osłony Gandalfowego płaszcza. Nie był pewny, czy się już zbudził, czy też śpi dalej i przebywa wśród migocących szybko wizji sennych, które go otaczały, odkąd zaczęła się ta oszałamiająca jazda. W ciemnościach świat cały zdawał się pędzić wraz z nim, a wiatr szumiał mu w uszach. Nie widział nic prócz sunących po niebie gwiazd i olbrzymich gór południa majaczących gdzieś daleko, po prawej stronie na widnokręgu, i także umykających wstecz. Ospale próbował wyliczyć czas i poszczególne etapy podróży, lecz pamięć, otępiała od snu, zawodziła. Przypomniał sobie pierwszy zawrotny pęd bez wytchnienia, a potem o brzasku nikły blask złota i przybycie do milczącego miasta i wielkiego pustego domu na wzgórzu. Ledwie się pod dach tego domu schronili, gdy znów Skrzydlaty Cień przeleciał nad nimi, a ludzie pobledli z trwogi. Gandalf wszakże przemówił do hobbita paru łagodnymi słowy i Pippin usnął w kątku, znużony, lecz niespokojny, jak przez mgłę słysząc dokoła krzątaninę i rozmowy, a także rozkazy wydawane przez Czarodzieja. Po zmierzchu ruszyli dalej. Była to druga... nie, trzecia już noc od przygody z palantirem. Na to okropne wspomnienie Pippin otrząsnął się ze snu i zadrżał, a szum wiatru rozbrzmiał groźnymi głosami. Światło rozbłysło na niebie, jakby łuna ognia spoza czarnego wału. Pippin skulił się zrazu przestraszony, zadając sobie pytanie, do jakiej złowrogiej krainy wiezie go Gandalf. Przetarł oczy i wówczas zobaczył, że to tylko księżyc, teraz już niemal w pełni, wstaje na mrocznym niebie u wschodu. A więc noc dopiero się zaczęła, jazda w ciemnościach potrwa jeszcze wiele godzin. Hobbit poruszył się i zapytał: Gdzie jesteśmy, Gandalfie? W królestwie Gondoru – odparł Czarodziej. – Jedziemy wciąż jeszcze przez Anorien. Na chwilę zapadło milczenie. Potem Pippin krzyknął nagle i chwycił kurczowo za płaszcz Gandalfa. Co to jest?! – zawołał. – Spójrz! Płomień, czerwony płomień! Czy w tym kraju są smoki? Patrz, drugi! Zamiast odpowiedzieć hobbitowi, Gandalf krzyknął głośno do swego wierzchowca: Naprzód, Gryfie! Trzeba się spieszyć. Czas nagli. Patrz! W Gondorze zapalono wojenne sygnały, wzywają pomocy. Wojna już wybuchła. Patrz, płoną ogniska na Amon Din, na Eilenach, zapalają się coraz dalej na zachodzie! Rozbłyska Nardol, Erelas, Min Rimmon, Kalenhad, a także Halifirien na granicy Rohanu. Lecz Gryf zwolnił biegu i poszedł w stępa, a potem zadarł łeb i zarżał. Z ciemności odpowiedział mu rżenie innych koni, zagrzmiał tętent kopyt, trzej jeźdźcy niby widma przemknęli pędem w poświacie księżyca i zniknęli na zachodzie. Dopiero wtedy Gryf zebrał się w sobie i skoczył naprzód, a noc jak burza huczała wokół pędzącego rumaka. Pippin znów poczuł się senny i niezbyt uważnie słuchał, co Gandalf opowiada mu o zwyczajach Gondoru. Wszędzie tu na szczytach najwyższych gór wzdłuż granic rozległego kraju były przygotowane stosy i czuwały posterunki z wypoczętymi końmi, by na rozkaz władcy w każdej chwili móc rozpalić wici i rozesłać gońców na północ do Rohanu i na południe do Belfalas. Od dawna już nie zapalano tych sygnałów – mówił Gandalf. – Za starożytnych czasów Gondoru nie było to potrzebne, bo królowie zachodu mieli siedem palantirów! – Na te słowa Pippin wzdrygnął się niespokojnie, więc Czarodziej szybko dodał: Śpij, nie bój się niczego. Nie podążasz jak Frodo do Mordoru, lecz do Minas Tirith, tam zaś będziesz bezpieczny o tyle, o ile w dzisiejszych czasach można być gdziekolwiek bezpiecznym. P [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Wątki
|