|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym ===blhhU2RS Redakcja stylistyczna Monika Kiersnowska Korekt a Halina Lisińska Renata Kuk Zdjęcie na okładce © Charles Humphries/iStockphoto Tytuł oryginału Release Me Copyright © 2012 by J. Kenner This translation published by arrangement with Bantam Books, and imprint of Random House Publishing Group, a division of Random House, Inc. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2013 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-4640-6 Warszawa 2013. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 Publikację elektroniczną przygotował: ===blhhU2RS Rozdział 1 C hłodna oceaniczna bryza muska moje nagie ramiona. Drżę. Żałuję, że nie poszłam za radą współlokatorki i nie zabrałam ze sobą szala. Minęły dopiero cztery dni, odkąd przyjechałam do Los Angeles i nie przyzwyczaiłam się jeszcze, że lato tutaj kończy się wraz z zachodem słońca. W Dallas czerwiec jest upalny, lipiec jeszcze bardziej, a sierpień to piekło. W Kalifornii sprawa wygląda inaczej — przynajmniej na wybrzeżu. Pierwsza lekcja życia w Los Angeles: zawsze bierz ze sobą sweter, jeśli jesteś poza domem po zmroku. Oczywiście mogłabym zejść z balkonu i wrócić na przyjęcie. Wtopić się w tłum milionerów. Zagadywać gwiazdy. Patrzeć posłusznie na obrazy. To w końcu uroczysty wernisaż i mój szef zabrał mnie tu, żebym poznawała, przedstawiała się, oczarowywała i rozmawiała. A nie rozkoszowała się widokami. Na moich oczach krwistoczerwone chmury pożerają pomarańczowe niebo. Błękitnoszare fale lśnią skąpane w złocie. Chwytam mocniej barierkę i pochylam się, przyciągana intensywnym, nieosiągalnym pięknem zachodzącego słońca. Żałuję, że nie wzięłam ze sobą mojego nikona — mam go od czasów liceum. Oczywiście i tak nie zmieściłby się do mojej bajeranckiej torebeczki z koralików. Wielki aparat plus mała czarna to modowa katastrofa. Ale to mój pierwszy zachód słońca nad Pacyfikiem i zależy mi, żeby jakoś utrwalić tę chwilę. Wyciągam iPhone, pstrykam zdjęcie i błyskawicznie przesyłam je na Twittera. Teraz cały świat wie, że Nikki Fairchild lubi ładne widoki. — Przy tym obrazy są trochę zbędne, prawda? — Rozpoznaję gardłowy kobiecy głos i odwracam się do Evelyn Dodge, dawnej aktorki, która została agentką, a potem mecenasem sztuki. A dziś jest również moją gospodynią. — Przepraszam. Wiem, że pewnie wyglądam jak podekscytowana turystka, ale w Dallas nie mamy takich pięknych zachodów słońca. — Nie przepraszaj — odpowiada. — Nieźle płacę za ten widok, co miesiąc wypisując czek za kredyt hipoteczny. Mam nadzieję, że jest naprawdę cholernie niesamowity. Śmieję się i od razu czuję się lepiej. — Chowasz się? — Słucham? — Jesteś nową asystentką Carla, prawda? — pyta. Carl to od trzech dni mój szef. — Nazywam się Nikki Fairchild. — Już sobie przypominam. Nikki z Teksasu. — Mierzy mnie wzrokiem i zastanawiam się, czy nie jest rozczarowana, że nie mam burzy włosów i kowbojskich butów. — Kogo masz złowić? — Złowić? — powtarzam, jak gdybym nie wiedziała, o co jej chodzi. Unosi brwi. — Skarbie, ten facet wolałby chodzić po rozżarzonych węglach, niż [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Wątki
|