|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
J.R.R. Tolkien
Potwory Śródziemia
Demoniczne stwory wodne
Wieloryb zabójca - Wieloryby zabójcy to istoty wielkie, drapieżne, o skórze białej lub szarej. żyją w Lodowej Zatoce Forochel. Ich szczęki, uzbrojone w dwunastocentymetrowe kły potrafią przegryźć stal. Wieloryby zabójcy nie mają też wielkiego problemu z połknięciem człowieka w całości. Wieloryby te często rozbijają wielorybnicze łodzie i przewracają większe statki.
Olbrzymi Żółw - Są to ogromne, złośliwe żółwie pławiące się w morzach, wielkich rzekach i jeziorach centralnego Śródziemia. Nazywa się je potocznie "żółwio-ryba" lub "Fastitokalon". Długość tych mało spotykanych, niesamowitych stworzeń dochodzi do 15 metrów. Zazwyczaj przebywają one na głębokich wodach, lecz jeśli są głodne lub podenerwowane, mogą podpływać bliżej brzegu. Tam polują na wszystko - na wielkie ryby i na łodzie z nieostrożnymi żeglarzami.
Ninevet - Ninevet to wodne stworzenie dwudyszne, dziwny i obrzydliwy drapieżnik, który zamieszkuje mokradła, bagna, jeziora i wolno płynące rzeki w całym Śródziemiu. Jest pospolity w bagnistym rejonie Nindalf (Mokradeł). Ninevet pływa zazwyczaj tuż pod powierzchnią wody, prawie niezauważalny albo podobny do pnia drzewa. Jeśli dostrzeże potencjalną zdobycz, to podpływa pod nią i gwałtownie uderza grzbietem, ogłuszając ofiarę. Małe stworaenia połyka natychmiast. Większy łup wciąga na dno i przytrzymuje mocno, aż ustanie szamotanina. Posiłek połyka w całości, kiedy ma na to ochotę. Rozluźniając i rozciągając swoją paszczę potrafi w całości połknąć zdobycz o rozmiarach dorównujących nawet samemu potworowi. Niewielka wytrzymałość ninevet sprawia, że stworzenie wystarczająco duże i silne, aby przez dłuższy czas opierać się potworowi, może mieć nadzieję, że nawet głodny Ninevet porzuci ofiarę i odpłynie szukać łatwiejszego posiłku.
Czerwona paszcza - paskudna ryba żyjąca w głębinach jaskiń, szczególnie w Morii. Czerwona paszcza ma oczy osadzone na czubku głowy, a jej ogromna gęba, podobna do szczęk rekina, zawiera do siedmiu rzędów ostrych zębów. Fakt ten nie przysparza Czerwonej Paszczy popularności szczególnie wśród krasnoludów, których wymiary zachęcają rybę do wodnych igraszek. Poza jasnoczerwoną paszczą i luminescencyjnymi porostami na płetwach, czerwona paszcza pozbawiona jest jaskrawego ubarwienia. Ryby te mogą dać wspaniały pokaz w ciemnym strumieniu lub jeziorze, gdy miarowo wachlują swoimi czerwonymi, świecącymi płetwami. Dają też swoiste pokazy połykania w całości psa czy kozy lub przerabiania w kikut masywnej łydki krasnoluda.
Vodyanoi - Vodyanoi to krewni ninevetów. Są wodnymi drapieżnikami, lubią mięso ssaków, szczególnie preferują ludzi i ich pobratymców. Dorastają do 180 cm i przypominają wielkie, czarne żaby. Czają się tuż pod powierzchnią wody w zastałych rozlewiskach, zawsze gotowe do uderzenia. po udanym ataku vodyanoi wciąga ofiarę pod wodę, żeby ją utopić albo połyka w całości. Podobnie jak wąż niezwykle szeroko rozwiera szeroko paszczę i potrafi pochłonąć ofiary większe, niż na to wskazują jego rozmiary. Potwór ma wielkie oczy, których spojrzenie hipnotyzuje zwierzęta, a nawet istoty inteligentne, jeśli zanadto zbliżą się do bajora, w którym akurat czai się vodanoi.
Czatownik - Czatowniki to słodkowodne krakeny, które zazwyczaj mieszkają w wodach Głębi. Zdarzają się jednak przypadki, że pewne osobniki wypływają na powierzchnię i osiedlają się w zbiornikach bliżej ludzkich siedzib. Tak było z czatownikiem przy Zachodniej Bramie. Stwór ten pozostawał nieznany Wolnym Ludom prawie do końca Trzeciej Ery, kiedy wypłynął z z głębi Morii, przez Zachodnią Bramę do Sirannonu i zatamował go tak, że w niewielkiej kotlinie utworzyło się muliste jezioro. Wiedziony złą wolą Saurona. czychał przy Zachodniej Bramie na ofiary. Schwytał co najmniej jednego krasnoluda, a na pewno wiele nieostrożnych zwierząt i orków, do chwili gdy spotkał Drużynę Pierścienia na początku roku 3019 TE. Wtedy właśnie niewiele brakowało, żeby pochwycił Froda, Powiernika Pierścienia, gdy jego drużyna wchodziła do Morii. Nie wiadomo co się stało z tym czatownikiem po Wojnie o Pierścień. Bez nienawiści Saurona, kierującej jej poczynaniami, stwór mógł powrócił w Głębiny. Może nadal czai się w Stawie przy Bramie, czekając się na ofiary, które zechcą rozszyfrować napis na Zachodniej Bramie. Demony
Balrog - Słowa nie portafią oddać grozy i potęgi Barlogów, złych duchów Ognia, które znalazły się pośród pierwszych sprzymierzeńców Morgotha we wczesnym okresie istnienia Ardy. Balrogowie, jeśli nie zostaną zniszczeni przez potężniejszą siłę, są nieśmiertelni, są bowiem prawdziwymi Majarami, mniejszymi krewnymi istot, które stworzyły krasnoludów i które dały blask gwiazdom. Nie jest więc niczym dziwnym, że władają ogromną mocą i budzą postrach. Balrogowie posiadają wiele mocy i zdolonści: potrafią latać, siła ich woli i sama obecność jest tak potężna, że każdy musisię przed nimiugiąć, choćby na chwilę, jeśli jest odważny; mogą władać dwiema broniami równocześnie a posługują się nimi niczym wytrawni Mistrzowie Szermierki; potrafią zdobyć wwładzę nad wolą i umysłem przeciwnika, podporządkowując sobie lubdoszczętnie niszcząc jego umysł; potrafią płonąć ogniem takmocnym jak wulkan w każdych niemal warunkach: tylko zanurzenie w głębokiej wodzie stłumi płomień, który wybucha na nowo, gdy tylko Balrog znajdzie się w bardziej suchym otoczeniu; mogą rzucać niektóre zaklęcia jak najpotężniejszy czarodziejów. Naturalnym obszarem i działani magicznego jest ogień, ale też specjalizują w wykrywaniu oraz kontaktowaniu z innymi złymi duchami i istotami. Sposób myślenia Balroga jest niepojęty dla śmiertelników czy dobrych istst, ale wiadomo, że są gorąco lojalne wobec Czarnego Nieprzyjaciela Świata oraz że mają doskonałą pamięć do krzywd i zniewag jemu wyrządzonych. Są też niezwykle dumne i posiadają pewne aspiracje artystyczne, co objawia się, na przykład, kiedy uczestniczą w budowie fortecy czy innego budynku. Dobrym przykładem jest sala tronowa Balroga w Morii: sklepiona jaskinia jest oświetlona od góry przez nieziemsko piękne migotanie płomieni z serca ziemi, wsparta na kolumnach stylizowanych na kształt ziejących ogniem smoków oraz łukowymi, czerwonymi mostami z magicznego szkła zwanego laen. Poza tymi chwilami natchnienia Duchy Ognia, Balrogowie, okazują raczej naturę i moc najbardziej niszczycielskich sił Śródziemia.
Czarne demony - Czarne demony to pomniejsi Majarowie, którzy sprzymierzyli się z Morgothem. Ich kształty są niezwykle różnorodne, podobnie jak ich zdolności. Można je czasem przekonać albo zmusić, aby pomagały ludziom lub elfom w popełnianiu złych uczynków lub nawet dobrych, jeśli kontroluje je wystarczająco potężna Dobra siła. Jeśli jednak złoczyńca, domagający się usługi, zapomni o własnym bezpieczeństwie i nie obłoży demona mocnymi magicznymi więzami, to niewiele mu w końcu przyjdzie z takiego układu. Demony często przybierają cechy charakterystyczne dla żywiołów: Balrogi, demony ognia, są tu bardzo dobrym przykładem. Bez wątpienia jest to spowodowane tym, że w wielkim planie Eru te właśnie duchy miały być strażnikami i powiernikami naturalnych sił.
Lassaraukar - Lassaraukarowie są potworami nocy, duchami lasu skuszonymi i zdeprawowanymi przez Morgotha, obróconymi w dzikich drzewnych drapieżców. Niewiele potworów ma takie upodobania do niepohamowanego mordowania. Są nieśmiertelni, lecz niezdolni do reprodukcji. Posiadają węch i słuch tak wyczulony, że potrafią wykrywać rzeczy z precyzją wzroku elfa. Nic nie dorówna im w zwinności i zręczności, mogą bowiem biegać po gałęziach drzew i skakać przez leśne polany szybciej niż fruwa jerzyk. Lassaraukar może ruszyć, zmienić kierunek i zatrzymać się niemal w tej samej chwili. Lassaraukowie wyglądają jak wysocy ludzie bez twarzy. Całe ich ciało pokryte jest czymś w rodzaju zielonkawego futra. Ta wełniasta skóra przypomina ciasno dopasowane ubranie, które okrywa całe ciało, poza twarzą. Na stopach skóra ma grubość cala i jest pokryta dziwacznymi wyrostkami, chwytnymi podeszwami tak zbudowanymi, żeby jeszcze wzmocnić ich nisamowity pęd. Bezwłose głowy lassaraukarów przyozdobione są fałdą skórną, która opada w dół od masywnego czoła demona i półprzezroczystym kapturem przesłania jego twarz. Lassaraukar podnosi tę zasłonę podczas jedzenia, lecz poza tym zawsze chroni ona jego twarz przed światłem. Lassarauarowie żyją w "rodzinach" składających się z pięciu osobników: pięciu mniejszych prowadzonych przez jednego większego. Są wszystkożerne, mieszkają w ciemnych "gniazdach" i żywią się produktami drzew, ale zachowały osobliwe upodobania do surowego mięsa, szczególnie do świerzego mózgu. Ich dieta jest idealna, jeśli wziąć pod uwagę szczególny sposób życia, jaki prowadzą, są bowiem aktywne mniej niż godzinę dziennie. Choć mogły by poruszać się nawet przez sześć godzin, wolą odpoczywać. Lassaraukarowie atakują pozostając w bezruchu. Używają tylko cząstki rozpędu, demon uderza wymachując ramionami do tyłu wzdłuż swoich boków, do góry za plecami, wreszcie nad głową i w dół aż do chwili, gdy jego dłonie wycelują na wprost. Ten kołowy ruch powoduje skłonienie jego głowy i wychylenie górnej połowy ciała do przodu. W tej pozycji z wewnętrznego zbiornika w klatce piersiowej lassaraukara wyskakują dwa naturalne dyski. Są ostre i mają średnicę około 5 cm. Lecą wzdłuż specjalnej wewnątrz ręki demona po czym wystrzeliwują do przodu z niezwykłą prędkością. Same w sobie stanowią śmiercionośne pociski, są też dodatkowo pokryte rozcieńczoną krwią lassaraukara.
Ungolianta, Demon Pustki - Ungolianta jest Wielkim Wrogiem, najpotężniejszym z demonów, jaki kiedykolwiek dostał się na Ardę. Ungolianta była Duchem Pustki (Nicości), synonimem ciemności, ucieleśnienia całkowitego Zniszczenia. Była jednym z pierwszych sprzymierzeńców Morgotha, ale zbuntowała się przeciw tej służbie, opętała ją bowiem żądza światła. Zapragnęła światła, zby je pochłaniać i przekształcać w swoją szczególną ciemność zwaną Bezświatłem, straszliwy mrok, który niszczył wszystkie rzeczy pochodzące z Dobra i Światłości. Kiedy później Morgoth chciał zdobyć Silmarile, nie trzeba było długo przekonywać Ungolianty, aby przyłączyła się do wyprawy w sam środek Valinoru. Kiedy tylko Ungolianta ałyszała o klejnotach, zaczęła pożądać ich najmocniej na świecie. okryła więc siebie i swego pana Bezświatłem, następnie uplotła pajęczynę Ciemności, po której wspieli się do Valinoru. Tak wkroczyli do Błogosławionego Królestwa w czasie święta. Zatruli Dwa Drzewa i uciekli z klejnotami. Kiedy dotarli do ciemnego schronienia, rozpoczęła się kłótnia o łupy. Ungolianta urosła w gniewiw tak, ża sam Morgoth przeląkł się jej potęgi i przywołal Balrogów na ratunek. Duchy Płomieni odpędziły Ungoliantę ognistymi biczami, aż uciekła w ciemną dolinę. Tam znalazła stworzenia własnego gatunku. Były dużo mniejsze, ale miały kształt, który Wolne Ludy przypisały pająkom. Tam Ungolianta żyła i płodziła potomstwo. Szeloba była jedną z jej córek. Było też wiele innych, niektóre słabsze, inne niemal równie potężne. Nikt nie wie, co się stało z Ungoliantą, choć niektórzy z Mądrych twierdzą, że jej głód stał się w końcu zbyt wielki i pożarłszy swoich potwornych małżonków, zjadła wreszcie siebie.
Wampir Morgotha - Melkorowe wampiry to nie pijące krwi duchy ludzi, które nie znalazły spokoju po śmierci. Ich natura jest właściwie bliższa demonom niż normalnym ludzkim duszom. Duch owe były kiedyś opiekunkami nieszkodliwych, zwyczajnych nietoperzy, ale pod wodzą Morgotha stały się wielkimi złoczyńcami i narzędziami terroru. Są znakomitymi lotnikami i we wczesnych czasach Morgoth często używał ich jako posłańców. Wyglądały jak ogromne nietoperze z odrażającymi twarzami męskimi lub kobiecymi, ze stopami uzbbrojonymi w szpony drapieżnych ptaków. Natura wyposażyła je doskonale, aby przeosiły wiadomości z polecenia swego pana lub szpiegowały dla niego. Te niezwykłe płaszcze także innym istotom potrafią dać umiejętność zmiany kształtu na podobieństwo wampira. Smoki
Smok jaskiniowy - Prawdziwe smoki jaskiniowe przypominają mniejsze smoki zimne. Nie posiada skrzydeł, nie dysponują także możliwością zionięcia. Gady te, podczas polowań w okolicy górskich pieczar, muszą polegać jedynie na swoich krótkich, potężnych łapach i muskularnych ciałach. Są kłótlliwe i niezwykle przywiązane do swoich terenów łowieckich. Zamieszkują jaskinie i kratery wulkanów. Prawdziwe smoki niezwykle je przerażają, choć będą temu zaciekle przeczyć, posuwają się do twierdzeń o własnej zażyłości z którymkolwiek z zamieszkujących w najbliższej okolicy przwdziwych wielkich smoków. Wprawdzie są w stanie posługiwać się mową, ale wedle wielkosmoczych standardów uchodzą za raczej głupawe: wolą na przykład wypolerować szkiełka od drogocennych kamieni, ponieważ szkło tak pięknie świeci. Są niesamowitymi kłamcami, kłamią więc na każdy temat i na każdym kroku.
Zimny smok - Prawdziwe zimne smoki to potężne opancerzone stwory, których łuski są grubsze niż u innych smoków. Są zwinne, choć nie mają skzydeł, posiadają mocne kończyny i długe,twarde jak stal pazury. Kły zimnego smoka potrafią skruszyć przeciwnika w pełnej zbroi, a machnięciem swego biczowatego ogona może łatwo powalić mumakila. Rozmiłowane w walce szybko ruszają do ataku, jeśli spotkają przeciwnika. Zimne smoki chętnie polują ale walka jest ich przwdziwą miłością. Więksość zimnych smoków żyje w klimatach chłodnych lub mroźnych, wolą bowiem pustkowia i wysokie góry od okolic bardziej umiarkowanych. Jak by nie było, wychodowano je w absolutnym mrozie Najdalszej Północy. Są więc wytrzymałe, silne, odporne na lodowatą pogodę i zdolne wywęszyć ofiarę na dziesięć mil. Ich ubarwienie odzwierciedla ich śnieżny rodowód choć różnią się kolorami, podobnie jak inne smoki, to większość jest szarobiała lub całkiem biała. Starsze bardziej potężne zimne smoki, są jednak często czrne, brązowe lub nawet czerwone. Potwory takie jak smoki, samodzielnie nieczęsto wpadają na pomysł, żeby się rozmnożyć. Zwykle jest jakaś przyczyna zewnętrzna, która skłania je do podjęcia tego nudnego zajęcia. Nawet kiedy wydają potomstwo, to jest ono zazwyczaj w dziwny sposób mniej przerażające niż rodzice. Tak więc smoki, w zgodzie z zamysłem Eru, są skazane na zagładę. Związek smoka ognistego i zimnego owocuje zazwyczaj smokiem zimnym. To jest przyczyna ich rozpowszechnienia wśród wielkich gadów.
Smok lodwy - Smoki lodowe przypominają białe smoki zimne i są często mylone z krewniakami. w odróżnieniu jednak od prawdziwych smoków zimnych, stwory te pożywienia szukają często w siedlisku wodnym i należą do najlepszych pływaków Endoru. Smoki lodowe potrafią również wchłaniać wodę i lód, a następnie wypluwać tę mieszaninę, uzyskując tym samym "fałszywe zionięcie". Chociaż mają wiele wspólnych cech z innymi zimnymi smokami, smoki lodowe mieszkają wyłącznie w rozpadlinach lub jaskiniach z lodu, większość swego życia spędzają też na lodowcach i lodospadach. Potrafią doskonale, jak na nartach, ślizgać się po lodzie na swoich potężnych, płaskich tylnych pazurach.
Smok lądowy - Smoki lądowe są bezskrzydłymi jaszczurami. Mniejsze niż smoki zimne są określane jako mniejsze smoki. Znane są ze zwinności i zdolności do wspinaczki. Łatwo je przestraszyć i rozgniewać, należą do najbardziej pospolitych rodzajów smoków. Smoki lądowe szybko się rozmnażają i stanowiły główną smoczą siłę w armiach Morgotha. Są jednocześnie są jednocześnie najsłabszym ze smoczych rodów i najwięcej ich zginęło w czasie Wojny Gniewu. Garstka która przetrwała ten armagedon, rozproszyła się w dziczy i osiadła w całym Endorze. Żadna z części kontynentu nie uniknęła ich niszczycielskiej furii, poza rejonami pustynnymi. Zaczęły się znowu rozmnażać po roku 1050 Drugiej Ery, ale ze względu na ich umiarkowane rozmiary, niewiele przeżyło poza trzecie tysiąclecie Drugiej Ery.
Skrzydlate Zimne smoki - Uskrzydlone zimne smoki są, podobnie jak smoki ogniste, potomkami prawdziwych zimnych smoków. Charakterem przypominają swoich przodków, są jednak bardziej smukłe i poruszają się z większym wdziękiem. Co najważniejsze, na wydłużonych palcach ich przednich łap rozpięte są wielkie błony, dzięki którym potrafią utrzymać się w powietrzu.
Smoki ogniste - Smoki ogniste przybierają różne kształty, ale większość to stwory smukłe i zwinne. Niewiele z nich posiada budowę i siłę smoków zimnych. Część chodzi po ziemi, inne posiadają skrzydła. Wszystkie są słabymi pływakami. Władają ognistym oddechem i morderczym zestawem magicznych zaklęć. Jak wszystkie smoki, również ogniste potrafią zdominować inne stworzenia przy pomocy swych oczu i głosu. Potrafią również tak układać skrzydła, żeby sprawić wrażenie większych, bardziej imponujących i straszniejszych, albo poprostu dla odwrócenia uwagi ofiary. Bystry wzrok pozwala im działać niemal w każdych warunkach. Również nieprawdopodobna pamięć ułatwia im pilnowanie swoich skarbów.
Smok bagienny - Smoki bagienne są niewielkimi smokami ognistymi, podobnymi do swoich większych protoplastów przynajmniej pod tym względem, że również posiadają zdolność wydychania łatwo palnych gazów. Ponieważ jednak są mieszkańcami bagien, rzadko zdarz im się zapalić swój oddech. Gaz, którym zioną, nawet bez zapłonu jest niezwykle trujący i działa jak rozcieńczona smocza krew. Przenikliwa truciznazabija, może nieco wolniej niż ogień, ale truciznę ofiara zabiera z sobą nawet, gdy ma nadzieję, że uszła cało przed smokiem.
Smok deszczowy - Smoki deszczowe są przwdziwymi krewniakami smoków wodnych. Można je spotkać w morzach, przede wszystkim jednak zasiedlają jaskinie i pieczary położone głęboko pod Endorem. Są mniej wyspecjalizowane niż smoki wodne, spędzają bowiem sporo czasu na płyciznach i z pewnym trudem potrafią poruszać się po suchym lądzie. Wszystkie smoki deszczowe zasiedlają wody słodkie, jeziora i ustronne, głębsze rzeki. Większość z nich buduje legowiska w podwodnych jaskiniach, choć znane są przypadki gniazd z powalonych drzew, skał i innych naturalnych odpadów. Są ciemnobłękitne lub czarne, mają cztery długie, pazurami zakończone płetwy, a wich wielkich paszczach, jak przystało na smoki, połyskują wspaniałe kły i cztery rzędy dziesięciocentymetrowych zębisk.
Smok wodny - Smoki wodne zwane są morskimi wężami. Istnieją zarówno słodkowodne, jaki i morskie odmiany tych przerażających potworów, można je spotkać wszędzie, gdzie woda jest ciemna i głęboka. Większość z nich ma barwę ciemnego błękitu lub morskiej zieleni, co utrudnia ich dostrzeżenie, szczególnie po zmroku. Boją się jasnego światła, więc rzdko zapuszczają się na płycizny, zwłaszcza w dzień. Większe ognisko czy płonące pochodnie mogązmusić wodnego smoka do ucieczki. Wszystkie wodne smoki są zręcznymi pływakami, pływają z prędkością dwudziestu węzłów. Poruszają się niezwykle cicho i są wstanie przeciskać się przez niewielkie szczeliny w jaskiniach i między rafami. Przy pomocy swoich echolokacyjnych zmysłów wykrywają zdobycz w każdą pogodę i w najmniej sprzyjających miejscach. Atakują błyskawicznie i niezwykle precyzyjnie. Ulubioną formą ataku smoka wodnego jest ogłuszenie ofary strumieniem wypluwanej wody. Jeśli to nie poskutkuje, potwór zaatakuje paszczą, uzbrojoną w dziesięciocentymetrowe kły. Zdobycz jest połykana w całości lub rozszarpywana zębami. Większe stworzenia, które stawiają czynny opór wodnemu smokowi, mogą też być ogłuszone uderzeniem jego ogromnego łba lub smagane niezwykle długim ogonem. Szczególnie długi ogon wodnego smoka jest stworzony do pętania ofiar w wężowym uścisku. Znane są przypadki, że największe potwory potrafiły pochwycić i zatopić niewielki okręt. Poza lękiem przed ogonem, słabością wodnych smoków jest to, że wpadają w panikę, kiedy zostanie ograniczona ich echolokacyjna zdolność penetracji otoczenia. Może to nastąpić przy częściowym nawet ogłuszeniu. Zdezorientowana bestia najczęściej po prostu zmyka z pola walki. Smokołaki
Smok piaskowy - Smok piaskowy to uskrzydlony stwór, zamieszkujący okolice suche i półpustynne. Gniazda buduje najchętniej bezpośrednio na ziemi między skałami lub większymi głazami. Przelatujące smoki piaskowe często widuje się na niebie Haradu, ale kilka z nich mieszka również w suchych rejonach Równin pomiędzy Ered Ormal a górami Wschodu. Haradrimowie mówiąc o tych potworach używają słowa "Zimaj" i boją się niewielkich smoków bardziej niż innych mieszkańców pustyni. Smoki piaskowe z Haradu gnieżdżą się w ustronnych miejscach piaskowych pustkowi Morza Wydm. Polują wzdłuż szlaków handlowych, w poszukiwaniu zdobyczy przelatują między oazami i przenikają w bardziej cywilizowane okolice. Są samotnikami i walczą między sobą z równą zaciętością jak z pustynnymi orłami. Śpią zagrzebane w lużnych piaskach. Po zakopaniu się wczesnym wieczorem, wracają na powierzchnię z pierwszym światłem dnia. Czasami piaskowy smok zakłada trwalsze legowisko na kamiennych uroczyskach lub pustynnych ruinach. Smoki piaskowe przypominają skrzydlatych kuzynów, którzy terroryzują inne zakątki Śródziemia. Znacznie ustępują im rozmiarami, są natomiast znacznie zwinniejsze. Obyczaje ich bardzo przypominają zachowanie wielkich ptaków drapieżnych. Nie posiadają zdolności ziania ogniem ani posługiwania się czarami. Ich niezaprzeczalną słabością jest niska inteligencja, którą mogą się mierzyć, co najwyżej, z jaszczurkami i wężami, występującymi w podobnych okolicach. Ich życie to instynkt i apetyt. Tak jak prawdziwe smokołaki, smoki piaskowe mogą magicznie zmieniać postać. Często upodabniają się do swoich ofiar.
Smokołaki - Prawdziwe smokołaki to potwory budzące grozę. Jako istoty bezskrzydłe przypominają smoki zimne, są jednak długie i bardzo wysmukłe, o ubarwieniu czerwonobrązowym lub zielonym. Podobnie jak smoki zimne, są potężnymi czarownikami, swoje zdolności koncentrują jednak na magicznych przemianach własnej postaci. Dzięki temu ze szczególną zręcznością zwodzą, ogłupiają, zaskakują i przerażają przeciwników. Smokołak jest w stanie zmniejszyć lub zwiększyć własne wymiary o pięćdziesiąt procent swojej masy, przyjmując dowolną postać, którą widzi albo którą potrafi sobie szczegółowo wyobrazić w momencie przemiany. Większość smokołaków mieszka na wyżynach wschodniego Śródziemia. Największe zbiorowisko ich gniazd zaobserwowano w południowo-wschodnim Endorze, ale spotykane są również na północy, w Czerwonych Górach. Lubią gnieździć się w miejscach, wokół których gromadzi się mgła, co jest pewnie źródłem legendy o tym, że smokołaki żyją w chmurach. Trzeba pamiętać, że baśnie hobbitów mylą prawdziwe smokołaki ze smokami piaskowymi, chociaż tylko te ostatnie można spotkać w prawdziwie pustynnych okolicach. Potwory Latające
Krebain - Krebain to wielki, czrny kruk z paskudnym charakterem. Krebainy to nie tylko symbol złych mocy. Często w rzeczywistości biorą znaczny udział w misjach słych sił, kiedy te ingerują w normalny zbieg zdarzeń. Są przede wszystkim padlinożercami. Nie ma dla nich znaczenia, jaki czas minął od chwili, kiedy ofiara wyzinęła ducha. Z reguły atakują tylko ranne stworzenia, ale za złym podszeptem zabawią się też podróżnym, nie narzekającym na zdrowie, jeśli zabłądzi albo przez nieostrożność wędruje samotnie w zasięgu ich łowisk. Wzrok mają bystry, szczególnie wyczulony na przedmioty lśniące i jaskrawe. Krebainy doskonale nadają się na powietrznych zwiadowców i szpiegów. Są pospolite w południowych rejonach centralnego Śródziemia, w lasach Fangorn i Dunland, ale można je spotkać w innych miejscach, szczególnie w pobliżu siedlisk zła.
Skrzydlata bestia - Niewielkie, pokrewne smokom potwory. Są to bestie wywodzące się ze skrzydlatych jaszczurów. Sauron znalazł ich gniazda na wyżynach Północy i przysposobił je do roli szybkich, fruwających wierzchowców dla swoich Nazguli. Skrzydlata bestia przypomina wielkiego, pozbawionego piór ptaka, którego ciało pokryte jest szczególnie mocną, sztywną skórą. Fałdy tej skóry rozpięte na kościanym szkielecie skrzydeł, do złudzenia przypominają skrzydła nietoperza. Skrzydlata bestia z daleka śmierdzi padliną. Jej ulubionym pożywieniem jest to, co znajduje się w ostatecznym stadium rozkładu. Własne ciało bestii niewiele różni się od padliny. Tak jest przesycone jadowitym fermentem, że krew i ekstrementy zabijają najbardziej odporne rośliny. Kiedy trup skrzydlatego rumaka Czarnoksiężnika z Angmaru został spalony w roku 3019 Trzeciej Ery, najmniejsze źdźbło trawy ani najlichsze zioło nigdy już nie wyrosło na miejscu dotkniętym przez smrodliwy dym i popiół bardziej żrący od siarki. Skrzydlate bestie są niezwykle użyteczne dla złych istot potrzebujących mocnego i neustraszonego rumaka. Doskonale latają, a na dodatek mężnie walczą. Gigantyczne rasy
Gigant - Giganty są plemieniem bardzo nielicznym. Zamieszkują wysokie rejony łańcuchów górskich w Śródziemiu. Są dzikie i tępe, ale też skore do złośliwych zabaw z ewentualnymi przeciwnikami. Najchętniej przebywają na chłodnych pustkowiach, rzadko odwiedzanych przez Wolne Ludy. Jedzą dużo miesęsa, a dla jego zdobycia stosują wiele, chociaż nieskomplikowanych, sposobów. Jako istoty wielkie i posiadające naturalne predyspozycje do biegu, czyli "wydłużony krok", zazwyczaj doganiają coś, co wygląda smacznie, i bez ceregeli duszą wielkimi łapskami. Bardziej utalentowane giganty potrafią też celnie miotać sporych rozmiarów głazami, dzięki czemu zdobycz jest bardziej skruszona przed spożyciem. Giganty nie są obiektem zainteresowania nawet mało wybrednych poszukiwaczy skarbów. Nie używają pieniędzy, nie gromadzą szlachetnych kamieni. Wynalazek jakiejkolwiek broni jest raczej obcy temu plemieniu. Nie troszczą się o zdobienie własnej postaci. W najlepszym przypadku świadectwem ich walecznych przywag bywa naszyjnik z czaszek nawleczonych na rzemień. Mimo braku zainteresowania skarbami, niektóre z gigantów, podobnie jak trolle, potrafi zachwycić połyskliwość zbroi lub innych, równie niezrozumiałych i nieprzydatnych przedmiotów. Samotny gigant, który nie musi wstydzić się tą skłonnością przed resztą stada, gromadzi czasem stertę takich rupieci. Oczywiście, reguły posiadają wyjątki. Przykładowo, Czerwone Giganty z Orocarni mają własne sposoby tak używania, jak produkowaia pewnych narzędzi i rodzajów broni.
Troll - Trolle często myli się z mniejszymi gigantami. Te wielkie i podłe istoty są dziełem Morgotha, który stworzył je na podobieństwo entów. Różnią się ogromnie zdolnościami i inteligencją. Wersje wcześniejsze został prawdopodobnie wypuszczone, aby nieco podręczyć plemiona w krainie Ardy, a stało się to na początku wojen z Morgothem. Są to tak zwane "dzikie trolle". Inne, zwłaszcza czarne trolle lub "olog-hai", zostały znacznie udoskonalone przez Czarnego Nieprzyjaciela i jego sługę Saurona. W soim najdoskonalszym wydaniu trolle posiadają znaczną nawet inteligencją. Pukel
Kolbran - Kolbran są niewidzialne, gdyż ich praktycznie nie ma, a nasze oczy potrafią wyłącznie aktywność, jaką wykazuje ich "duch", kiedy podejmuje się dokonania czegoś w świecie zewnętrznym. Tylko w takich chwilach kolbran przyjmuje konkretną formę. Ich "duch" mieszka w kamieniu lub metalu, wywołując jego nieznaczne, błękitne lśnienie, które zdradza obecność kolbran tym nielicznym, którzy wiedzą o jego istnieniu. Przebudzone, przybierają postać smukłych humanoidów, jaśniejąc przy tym blaskiem tak intensywnym, że trudno na nie spojrzeć. Są to najmocniejsze i najbardziej przebiegłe twory Druedainów i Daen Coentis. Ich natura jest najbliższa demonom, zoostały jednak stworzone, a nie wezwane, przez śmiertelnego człowieka. Niektóre potrafią posługiwać się błyskawicami i piorunami.
Hurndaen - Jeżeli nie zostaną uaktywnione, hurndaen wyglądają jak żelazne kolumny. Ożywione, zmieniają się w żelazne postacie podobne do ludzi, atakujące jak mendaen, ale z większą siłą. Podobnie jak mensharag, potrafią odbudować się, jeśli zostaną zniszczone, ale proces ten wymaga najmniej 50 lat niezakłóconego spoczynku.
Hurnkennec - Hurkennec wyglądają poprostu jak wielkie, żelazne pająki. Do chwili uaktywnienia przypominają bryły złomu. Ożywione potrafią wspinać się po ścianach i sufitach. Atakują spadając na swe ofiary i miażdżąc je. Niezwykle niebezpieczne jest też udeżenie ich kleszzczowych paszzc i cięcia zadawane długimi nogami. Podobnie jak hurdaen, posiadają zdolność odbudowy.
Mendaen - Daen Coentis budowali mendaen w taki sposób, żeby wydawały się grubo ciosanymi, kamiennymi kolumnami. Jeśli uaktywnią się w obecności intruzów, przeistaczają się w wysokie postacie ludzkie. Atakują potężnymi, podobnymi do młotów rękami i miażdżą przeciwników. Poruszają się powoli, ale są nieprawdopodobnie trudne do powstrzymania. Jeśli zostaną "zabite", rozsypują się w stertę gruzu, z której odtwarzają się po około 20 latach.
Mensharag - Mensharag są wytworem Daen Coentis. Na pierwszy rzut oka wyglądają jak głazy narzutowe lub stos zwyczajnych kamieni. Jeśli zostaną aktywowane przez intruzów, rozwijają się, ukazując prawdziwą postać: wielkich, mocno zbudowanych jaszczuropodobnych stworów. Poruszają się bardzo szybko i potrafią wspinać się na ściany. Atakują ostrymi pazurami i zębami, cięte rany zadają też biczowatym ogonem. Podobnie jak mendaen, odbudowują się, jeśli zostaną zniszczone.
Pukel - Pukele to kamienne rzeżby, wykonane tak, żeby przypominały swych twórców, Druedainów. Wyglądają jak żywe. Zazwyczaj służą jako strażnicy świętych miejsc. Są tak samo trwałe jak kamień, z którego je zrobione. Poddają się upływowi czasu: odpryskują od nich odłamki, deszcze żłobią bruzdy, itp. Jak na sztuczne twory, pukele wykazują zdumiewającą inwencję: doceniają potęgę zaskoczenia i preferują atakowanie z zasadzki. Są także doskonałymi tropicielami i podkradają się bezszelestnie. Jeśli zostaną roztrzaskane albo jeśli zarys ich postaci podda się erozji, zamierają na zawsze. Prawdopodobnie w chronionym miejscu mogą przez tysiąclecia trwać w gotowości do przebudzenia.
Milczący wartownicy - Milczący wartownicy to dwa przerażające posągi, które strzegły wieży Kirith Ungol w czasie jej okupacji przez Saurona. Są to ogromne, dwunożne postacie, każda siedząca na tronie, każda złożona z trzech ciał i trzech sępich głów, pozwalających patrzeć jednocześnie za bramę, do wnętrza wieży i na drugiego strażnika. Poza nadprzyrodzonym wzrokiem, przenikającym nawet noc Mordoru, posiadają zmysł Obecności, ogarniający przestrzeń w promieniu 500 metrów od wieży.
Wielkie pająki i insekty
Wielki pająk - Wszystkie wielkie pająki Ardy, przynajmniej te, które przędą sieci, są potomkami Ungolianty, Demona Pustki. Mniejsze pająki, z rodzaju powszechnie spotykanego w Mrocznej Puszczy i innych ciemnych miejscach, są inteligentne, lecz niezbyt rozgarnięte wedle standardów Wolnych Ludów. Mogą w prymitywny sposób mówić zarówno językiem wspólnym, jak i też Czarną Mową; potrafią także współpracować przy polowaniu i chwytaniu ofiar. Uwięzionego w pajęczynie nieszczęśnika gryzą, wstrzykując mu paraliżującą truciznę, działającą na mięśnie i powodującą zawroty głowy i dezorientację nawet po odzyskaniu władzy w kończynach. Ta trucizna ma uciszyć ofiarę i skłonić ją do pozostania przez jakiś czas "w magazynie", dopóki pająk nie zgłodnieje. Wtedy potwór wstrzykuje soki trawienne, które stopniowo rozpuszczają mięso, kości i organy, przekształcając je w pożywną zupę, którą bezzębny pająk może następnie przyswoić. Większe pająki są o wiele bardziej inteligentne. Mogą być stworami stosunkowo niewielkimi, podobnymi do swoich mniejszych kuzynów, albo ogromnymi, demonicznymi potworami, przypominającymi ich pramatkę, Ungoliantę. Wiele potrafi używać magii i oczekiwać na ofiary, wabiąc je czarami lub skarbem.
Brzęczyróg - Znane z legend brzęczyrogi to niewątpliwie najbardziej zajadłe z insektów Endoru, rzadkie, lecz często śmiercionośne. Ważą po 3-4 kilogramy i są uzbrojone w ostrą jak brzytwa, spiczastą kłujkę z chityny. Wysysają ofiarę dopóki ta nie umrze, po czym żywią się ciałem, rozszarpując je trzema zestawami odnóży. Przypominają wielkie, czarne i szare osy, a ich jedyną słabością jest głośny szum, który wydają zbliżając się.
Pająk królewski - Królewskie pająki są nieco podobne do wielkich pająków z Mrocznej Puszczy. Nie przędą wielkich pajęczyn, za to kopią głębokie jamy, szerokie na 0,5 do 1 metra i głębokie na 2,5 do 3 metrów. Następnie zakrywają wejście do pułapki pokrywą, sprytnie splecioną z niewielkich ilości pajęczej nici i zamaskowaną liśćmi i roślinami tak, że bardzo trudno ją znaleźć. Jamy są zazwyczaj wykopane na zboczach. Pokrywy nie uniosą więcej niż około 20 kilogramów. Pająk, czekający w niewielkim bocznym przejściu, skacze na uwięzioną ofiarę i gryzie, wstrzykując swą specjalną truciznę , kennesank. Jeśli ofiara umrze, pająk ją pożera. Jeśli przeżyje, zapobiegliwy stwór zachowuje ją na później. Jeśli jest to pajęczyca, która ostatnio połączyła się z samcem, może złożyć na ciele bezbronnej ofiary 6-12 jaj i odejść, zamykając za sobą przejście bardziej solidnym przykryciem. Za dwa dni, pajączki się wylęgną, będą miały dość jedzenia, aby przeżyć kolejne trzy tygodnie. Stworzenia nieumarłe
Upiór kurhanu - Te potężne, choć żałosne pozostałości nawiedzają zazwyczaj swoje własne groby, położone na obszarach dotkniętych i przesyconych złą mocą. Mają postać ciemnych, widmowych kształtów, ze świecącym światłem zamiast oczu. Próbują łapać żywe istoty i składaćje w ofierze złej potędze, której w danej chwili służą, zyskując w ten sposób energię nieszczęśników, którą się odżywiają. W miarę jak wysysają energię, stają się bardziej materialne, ukazując pazurzaste dłonie i twarz podobną do trupiej czaszki. Jeśli obserwować je magicznie, wydają się wyblakłymi widmami swych dawnych postaci. Wytwarzaja w promieniu 20 metrów "Strach", który jest przyrodzoną częścią ich istnienia. Ponadto potrafią albo paraliżować, albo usypiać czarodziejskim sposobem swoje ofiary.
Trupia świeca - Świece umarłych to duchy poległych, które potrafią stworzyć iluzję bycia całymi i zdrowymi stworzeniami, maskując okropne szczątki swego niegdysiejszego ciała. Czają się w wodzie, wydzielają światło, które magicznie wabi ofiary.
Trupia latarnia - Latarnie umarłych, jako silniejsze i bardziej inteligentne niż świece, tkają także mocniejszą i bardziej wabiącą sieć, pojawiają się w całości ponad wodami i wydając się przyszłej ofierze czymś, co mogło przyciągnąć jego uwagę. Wizje są różne dla różnych osób i kilku nieszczęśników, patrzących na tę samą latarnię, może ujrzeć zupełnie odmienne rzeczy: pożądliwy wojownik zobaczyłby dorodną dziewojkę, szukającą czegoś z latarnią; współczujący Uzdrawiacz - zagubione dziecko z lampą; podejrzliwy złodziej - grubego kupca ze zbyt ciężką sakiewką, próbującego ukryć jeszcze więcej skarbów w bezpiecznych objęciach bagna. W taki sposób latarnia umarłego kusi swe ofiary, tak aby wpadły w bagno i utopiły się.
Duch - Są to prawdopodobnie najpotężniejsze z nieumarłych istot, poza Nazgulami. Składają się całkowicie z energii, nie posiadają w ogóle fizycznego ciała i aktywuje je wyłącznie obecność żywych istot, takich jakimi same niegdyś były. Wyglądają tak jak same siebie pamiętają, ze zmiennym podobieństwem: słabsze duchy często pomijają niektóre szczegóły, takie jak ubranie odpowiednie do okazji. Nie zdają sobie również sprawy z tego, że ponieważ ich wygląd jest jedynie iluzją, mogą go zmienić wedle woli. Duch, który pragnie być większy i groźniejszy staje się taki, gdy tylko otym pomyśli. Potężniejsze duchy, posiadające więcej kontroli nad swoimi instynktami, unikają zdradzania się z takimi niedopatrzeniami i zachowują się jakby były całkiem żywe, co pozwala im wysysać z ofiary kondycję, zajmując go równocześnie rozmową, albo po porostu znajdując się w pobliżu. Dziwne jest, że większość duchów nie zdaje sobie sprawy z tego , że są martwe. Często, jeśli przekonać je co do ich prawdziwej natury, rozpraszają się i odchodzą na wyznaczony in spoczynek. Jednak argumenty co do stanu nie życia zwielką trudnością trafiją do Duchów, zaś ewentualni przekonujący niech pamiętają, że duch nie może powstrzymać się przed odbieraniem im energii życiowej w takim samym stopniu, jak oni nie mają wpływu na bicie serca. Każdy, ktojest dość blisko ducha, żeby z nim rozmawiać, jest również dostatecznie blisko, żeby poddać się wysysaniu. Niektóre duchy przykute są do miejsca albo przedmiotu, który był dla nich bardzo ważny za życia, albo wpłynął mocno na ich śmierć: na przykład strażnik, zabity podczas warty na kluczowym posterunku, który trzyma wartę długo po tym, jak forteca, której pilnował rozsypała się w gruzy; ofiara mordu, przywiązana do złota, dla której ją zabito; dziecko-ofiara zarazy, wciąż mocno ttrzy,ające się drewnianej lalki, która była jego pocieszeniem w ostatnich godzinach.
Ghul - Ghule to odrażające- ożywione trupy, wyposażone w wydłużone zęby i pa... [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Wątki
|